Dertig jaar doctor

Naarmate uit het ouderlijk appartementje de bewoners vertrokken, vulde mijn achterblijvende moeder de vrijgekomen ruimte met herinneringen. Het gros hermetisch gevangen in haar gemoed, het overschot als een verzameling prullaria waar geen mens kop of staart kan aan krijgen. Af en toe haalt ze die boven en blijven ze voor wat dagen rondslingeren. Tot ze weer verdwijnen in altijd uitpuilende doosjes in overvolle kasten. Zwart wit foto's met gekartelde randen en op de achterkant wat namen en een datum. Onleesbare kribbels op kleine vergeelde briefjes: "of Peter geen twee busjes melk mag bij zijn boterhammetjes". Een briefje van twintig frank bijgevoegd. Alle rapporten van alle kinderen van alle jaren. Frullen allerlei.

Zo vond ik eind mei mijn doctoraat op de salontafel. Had ik in geen vijftien jaar gezien. Op het schutblad, juni 1987. Dertig jaar later, onverwacht taart met kaarsjes dus. Zo dient dat ding uiteindelijk toch tot iets. Of anders gesteld: niks mee gedaan, veel aan gehad. Alsof het niet de weg is die van tel is.

Ik blader door het kleinood, herlees dingen waar ik niks van begrijp en me met de beste wil niet van kan herinneren het ooit te hebben geschreven of begrepen. 

Herinneringen passeren. 

Dertig jaar eerder: zo'n doctoraat moet verdedigd. Een oversized auditorium met wat familie en bevriende studenten. Aan een tafel apart, een half dozijn professoren. De jury van dienst, klaar om wat vriendschappelijk vuur aan mijn nerveuze schenen te leggen. Maar niet alvorens ik mijn  bevindingen, het resultaat van vier jaar wetenschappelijke naarstigheid, gepresenteerd heb. De ceremonie en haar rituelen. 

Na de vragen, de receptie met mezelf als gastheer en middelpunt. Mijn moeder in een bloemetjesjurk, mijn vader in een geruit hemd met korte mouwen. Ik verzin het, maar wel geheel naar waarheid. Er ontstaat een geanimeerd gesprek tussen mijn vader en promotor. De kleermaker en de professor. Generatiegenoten. Het soort mannen dat 'misschien' voor het gemak uit het woordenboek heeft geschrapt en onzekerheid met een façade van branie bezweert. Ze lijken elkaar te vinden, het verschil in "stand" van geen tel. Ik meen, voor het eerst in mijn 26 jarige bestaan, enige trots bij mijn vader te ontwaren. Deel van hoe hij opvoedde: vooral niet te veel appreciatie tonen of ze gaan nog naast hun schoenen lopen.

Dat er geen foto's van dat evenement bestaan vind ik voor het eerst in dertig jaar jammer. Ik had mezelf wel eens willen zien staan op dat podium met achter mij de eerste dia (powerpoint moest nog uitgevonden). Op die dia: 

Uit gouden korenaren schiep God de Antwerpenaren

Uit het restant de overigen van het land

De "op voorhand" verontschuldigingen (nog steeds niet echt verleerd) voor mijn misvormde 'ies' en 'aas'. En ook, het gespeelde lef dat de knikkende knieën moest kalmeren. Van die appel en die boom. De wereld lag toen aan mijn voeten. Die ligt er nog steeds. Onaangeroerd en tegelijk danig overhoop gehaald. Steevast even onverschillig voor het lot van zijn bevolker.

Over inlegkruisjes en zonnecrème

Het wekelijkse lijstje is nooit een voorbeeld van structuur. Deze week een ernstige versie. Ik grits het toch maar mee. De mogelijke uitvlucht de helft te zijn vergeten omdat ik het kleinood niet bij had, verdampt. Wat later dralend in een gang van de supermarkt waar ik zelden kom. Inlegkruisjes dus. Ik zie ze wel, herken niets. Geen houvast. De hoek van het huis waar die spullen vertoeven is onbekend terrein. De laatste keer dat ik mijn neus in die schuif stak was toen de dochter, met tranen in de ogen, ontsteld en voor het eerst ongesteld, mijn hulp inriep.

Kiezen dus. Over keuze gesproken. Ik grinnik hardop bij een verpakking die zijn inhoud aanprijst omdat er vleugels aan het ding zouden zitten. Ik stel me de vergaderingen voor waar de marketeers over die slogan palaverden. Misschien vond iemand omslaglipjes niet kunnen?  Of zijn marketeers uit het soort hout gesneden waar ergens vroeg in hun dagen het grootste deel overtollige gêne minutieus is afgeschraapt? Ik grabbel uiteindelijk maar wat mee en maak me klaar voor de strijd met het aanbod reinigingsmelk. Net op dat moment zegt een winkelbediende, wat verder in de weer met wc-papier, tegen een collega die de voorraad tandpasta telt, dat haar valies nog niet helemaal gepakt is. "Enkel zonnecrème heb je nodig" is het antwoord, "al de rest is overbodig". En inlegkruisjes mompel ik net niet hardop.

Ondertussen is het "kwaad" geschied. Baz Luhrmann wandelt mijn gedachten binnen. "Trust me on the sunscreen" echoot het in mijn hoofd. Ik glimlach en ga op weg naar de yoghurt, de comfortzone binnen handbereik, de reinigingsmelk vergeten.

Baz Luhrmann dus. Voor de liefhebbers https://www.youtube.com/watch?v=MQlJ3vOp6nI of in een tropical remix versie https://www.youtube.com/watch?v=6z5AemjvAQQ

Niemand die het ooit beter samenvatte, toch? En anders:

            “Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it”